Ken je dat? Tijdens je bouwproject of verbouwing krijg je van alle kanten te horen dat je er bijna bent. De laatste loodjes! En zelf zie je alleen maar alle werkzaamheden die nog moeten gebeuren. En denk je: hoezo de laatste loodjes? We zijn er nog lang niet. Ondertussen bieden steeds meer vrienden hun hulp aan en dat is echt hartverwarmend!
Die eindsprint’ van de huizen waar ik vorige maand over sprak, heeft veel losgemaakt bij onze lezers. Jullie zijn er bijna! Houd vol! De laatste loodjes! De lieve steunbetuigingen vlogen ons om de oren. Dat is fantastisch en doet veel met ons!
En er gebeurt gelukkig ook veel! Tegelwerk, sanitair afmonteren, deuren monteren, bamboe op de pergola’s, afrondingsfase voor elektriciteit. Zij het wel steeds met de nodige dagelijkse toestanden, fouten, onduidelijkheden, stress en vele uren op de bouw. De afgelopen 8 weken zijn we dag in dag uit op de bouw om alle werkzaamheden in enigszins goede banen te leiden. Het blijft gewoon een moeilijk te organiseren chaos. We zijn ineens fulltime aannemer geworden naast projectontwikkelaar en dat is heel erg pittig.


Zoveel te doen!
Er is nog zoveel te doen! De ‘eindsprint’ was als titel van de vorige blog misschien niet helemaal handig gekozen. We proberen inderdaad veel meters te maken met het afronden van de huizen. Dat is stap 1 van de bouw. Maar dan zijn we er nog niet. Alle kelders van de huizen moeten nog afgewerkt worden, de terrassen buiten, het zwembadhuis moet verder afgebouwd worden, met het zwembad zelf is nog niet eens begonnen en de volledige aanleg van de tuin staat ook nog op de planning. Laat ik verder maar niet beginnen over voorbereidingen en het regelwerk na de bouw, want dan ontploft ons hoofd.
Aansluiting infrastructuur
We weten ook dat er nog wat cruciale werkzaamheden gedaan moeten voor die afronding van de huizen. Zonder afronding kunnen we geen woonvergunning aanvragen en kunnen we er nog niet wonen. En zonder woonvergunning kunnen we geen verhuurvergunning aanvragen. Tot die tijd zit je vast, kun je geen kant op.
Zo is bijvoorbeeld de elektriciteit en het water in de huizen helemaal aangelegd. Maar de verbindingen vanuit de huizen naar buiten onder de grond aangesloten op de centrale boxen en de bestaande infrastructuur nog niet. Dan heb je nog steeds geen water en elektriciteit 😉
Dit is een voorbeeld van één van de vele grijze gebieden die we tegenkomen: wie is nu waarvoor verantwoordelijk? En belangrijker nog: wie gaat het doen? Zoiets blijft dan maanden hangen. De elektricien en loodgieter zeggen: wij doen alleen binnen. De infrastructuur man zegt: ik doe wel water en internet/tv buiten, maar geen elektriciteit. En dat klopt officieel ook volgens de offertes. Maar het moet in het totale project wel gebeuren. Onze aannemer zegt: ik weet het niet, we regelen wel wat en dat gebeurt dan niet door andere prio’s. Ergens is er een gat ontstaan en iemand moet erin springen.
Help!
Tijd voor crisisoverleg! Met de infrastructuur man en de elektricien. We vragen niet meer wie nu verantwoordelijk is waarvoor. We vragen: Wil je ons alsjeblieft hiermee helpen? Wat is er voor nodig om dit te regelen? De emmer loopt over, maandenlange stress eist z’n tol. De infra man kijkt naar onze gestreste koppies en zegt direct: Ik ben er volgende week. We gaan het regelen. De elektricien zegt: Ik ga jullie helpen. Samen spreken ze af hoe ze het gaan doen en nemen zo wat stress bij ons weg. Want in december loopt de bouwvergunning af en dan moet het klaar zijn. De week erop staan ze er ook! We zijn helemaal ontroerd.

Hartverwarmend
En niet alleen daardoor zijn we ontroerd. Zelfs uit Nederland komt hulp, zoals Eus en Ernst die tijdens hun vakantie bij ons komen klussen.


Meerdere vrienden hier in de omgeving bieden hulp aan. Door te klussen, dingen voor ons te regelen, voor ons te koken, ons mee uit lunchen te nemen in de schaarse vrije uurtjes. Het is echt hartverwarmend! Ja hoor, daar komen de waterlanders weer.
Het zal nog een tijd hectisch blijven! Heel eerlijk: we zitten er eigenlijk behoorlijk doorheen. Ook dat is onderdeel van ons avontuur. We maken er het beste van. De tijd zal leren waar het ons brengt.